Ik had net twee interessante vacatures gezien en was bezig met het bijwerken van mijn c.v. toen ik buikpijn kreeg. 's Avonds op tijd naar bed maar van slapen kwam weinig, misselijk, overgeven en buikpijn. Inmiddels 5 november. Gedurende de nacht werd het steeds erger en om 4 uur 's nachts hield ik het niet meer en vroeg Erik-Jan om me naar het ziekenhuis te brengen. Hij vroeg of het niet kon wachten tot 7 uur 's ochtends zodat we Marites niet hoefden te wekken, maar dat ging echt niet. Ik had zo veel pijn! Ik had de hele nacht al wakker gelegen en ik wilde niet nog 3 uur zo doorgaan. Marites gewekt en zij zou 's ochtends voor de kinderen zorgen en hen naar de schoolbus brengen. Dus togen we weer eens naar het Gleneagles Hospital, het scheelt dat ik inmiddels de weg weet! Op de eerste hulp werd ik vrijwel meteen geholpen, ik mocht in een bed gaan liggen en nadat de dienstdoende arts me gezien had kreeg ik een infuus met pijnstilling. Ze vroegen of ik wilde blijven of weer naar huis wilde. Nou als het niet uitmaakt wil ik liever naar huis en ik kreeg medicijnen mee. Thuis gekomen meteen naar bed gegaan en toen ik wakker werd leek het even iets beter te gaan, maar 's middags kwam de buikpijn weer in alle hevigheid op en 's avonds om 20:30 uur hield ik het echt niet meer, ik kon niet liggen, niet staan, niet zitten en niet lopen van de pijn. Dus weer terug naar het Gleneagles. Daar mocht ik meteen weer in bed liggen en kreeg een infuus. Ze dachten aan een blinde darm ontsteking. Er werd bloed geprikt en later op de avond werd er een scan gemaakt.
Om 00:30 uur kwam dr. Tan, chirurg en werd ik in het ziekenhuis opgenomen, omdat uit de scan bleek dat ik inderdaad een blinde darm ontsteking had en dat mijn blinde darm al gesprongen was. De operatie zou rond 02:30 gaan plaatsvinden. Erik-Jan is om 01:00 uur naar huis gegaan om nog wat slaap te pakken. Ik mocht kiezen of ik op een 1-persoons, 2-persoons of 4-persoonskamer wilde. Echter, alle 1 en 2-persoonskamers waren al bezet dus het werd een 4-persoons. De operatie is geslaagd, ze hebben laparoscopisch geopereerd dus ik heb 3 mooie kleine wondjes. Ik werd wakker in een bed achter een gordijn en had geen idee hoe de rest van de kamer er uit zag. Ik hoorde de mensen rondom mij alleen maar boeren, scheten laten en rochelen. (Dat s toch echt een verschil in cultuur!) Echt een voordeel dat ik het niet kon zien, het te moeten horen was al erg genoeg. Ik lag nog steeds aan het infuus en had geen pijn. Ik mocht nog niets eten vanwege de operatie en ik had de 2 dagen daarvoor ook al niets gegeten, dus ik had wel honger en vooral dorst. Toen ik aankwam in het ziekenhuis bleek ook dat ik uitdrogingsverschijnselen had, dus ook dat werd geregeld via het infuus.
Elke paar uur kwam een verpleegster temperaturen, bloeddruk meten en een andere verpleegster kwam met de pillenkar pillen uitdelen. Zij had een fluorescerend veiligheidshesje aan met: niet storen, ik deel medicijnen uit. Daar moest ik erg om lachen, maar dat deed pijn aan mijn buik.
Erik-Jan kwam 's ochtends meteen op ziekenbezoek en Willemijn kwam 's middags. 's Avonds kwamen Erik-Jan en de kinderen. De gordijnen zaten nog steeds dicht, dus ik vroeg Erik-Jan om die even op zij te schuiven zodat ik kon zien hoe de kamer er uit zag, maar dat had niet veel nut, want bij de andere 3 bedden waren de gordijnen er ook voor geschoven. En zo is het de hele tijd gebleven, om gek van te worden. Niet even lekker gluren bij de buren en al helemaal geen koetjes en kalfjes over en weer. Wel weer scheten, boeren en rochelen....
Ik vond het vreselijk in het ziekenhuis, zo ver van huis, te moeten communiceren in een andere taal, vies eten en niets te doen. Op de tv boven mijn bed was alleen maar staatspropaganda, een mierzoete Chinese soap of ziekenhuisprogramma's. Saai! De dagen en nachten duren lang! Ik mis mijn eigen bed. Ik wil lekker op mijn buik of op mijn zij kunnen liggen. Ik wil mijn handen kunnen bewegen zonder vast te zitten aan het infuus. Maar die blinde darm is tenminste weg! Die komt nooit meer terug!
Inmiddels mocht ik eindelijk iets eten, soft-diet in verband met mijn darmen. Ik kon kiezen uit een Westers of een Aziatisch menu. In de loop van de week heb ik beide geprobeerd, maar het was echt niet eten. Dus toen Willemijn vroeg of ze iets voor me mee kon brengen heb ik mijn bestelling doorgegeven:
Het begon al heel snel te vervelen daar. Gelukkig kwam Kim ook op bezoek en buurvrouw Andrea en buurvrouw Angeline. In het weekend lag ik vanaf zaterdagavond zowaar alleen op zaal, dus vroeg ik Willemijn om alle gordijnen op zij te schuiven zodat ik eindelijk eens kon zien waar ik lag.
's Avonds kwam Erik-Jan weer met de kindjes en Marites was ook meegekomen en zij had een schatig bosje bloemen voor me gekocht. Zo lief! Ze was erg geschrokken dat ik in het ziekenhuis lag.
 |
| Ook de lamellen helemaal open geschoven! Uitzicht op Botanische Tuin! |
 |
| Het beroe(m)(r)de ziekenhuisvoedsel, die groene klodder stond elke dag op het menu |
 |
| De uiteindelijke factuur bedroeg iets meer dan $25.000, meteen te voldoen voor vertrek uit het ziekenhuis |
Op zondag kwam Willemijn weer gezellig langs en vroeg wederom waar ik trek in had. Euh, doe maar een hamburger en frietjes van Mc Donalds! Mmmmm, heeft heerlijk gesmaakt. 's Avonds kwamen Erik-Jan en Amelie langs en zij brachten Sushi mee. En dat smaakte ook heel erg goed!
 |
| Sushi in het ziekenhuis! |
Uiteindelijk mocht ik pas op maandagmiddag weer naar huis. Maandagochtend ging het infuus er af en mocht ik over op pillen. Ik kreeg een hele berg antibiotica en andere pillen mee naar huis. Omdat de blinde darm al gesprongen was is er allerlei troep in mijn buik gekomen waardoor mijn buikvlies al was gaan ontsteken en daardoor moet ik langer antibiotica slikken en zal mijn herstel erg langzaam gaan. En dat bleek helaas ook het geval. Ik heb een buik zo opgeblazen als een ballon, ik lijk wel 9 maanden zwanger! Dat voelt heel oncomfortabel. De eerste week thuis heb ik alleen maar in bed gelegen en heel veel geslapen. Liggen kon alleen op mijn rug maar wat wilde ik graag eens op mijn zij liggen! Ik had nog wel last van de buikwond. Van de pillen die ik moest slikken kreeg ik een hele vieze smaak in mijn mond en had daardoor weinig eetlust. De week daarna mocht ik stoppen met de antibiotica en de andere pillen en ging het heel iets beter en kon ik af en toe een beetje rondlopen in huis, maar ik lag nog steeds heel veel op bed om te rusten. Dat weekend gingen Erik-Jan en ik even boodschappen doen en kregen we een aanrijding! De ABS van onze auto deed het niet. Ik kon nog net op tijd mijn knieën iets optrekken en met mijn handen mijn buik vasthouden om de klap op te vangen. Het was best een harde botsing. Maandags had ik weer controle bij de chirurg en alles leek goed. De week daarna echter, was ik heel erg moe, had totaal geen energie en sliep ik bijna de hele dag. Toen ik dat via de email had aangegeven bij de chirurg moest ik onmiddellijk naar het spreekuur komen om bloed te prikken. Bleek dat mijn bloed toch niet goed was en kreeg ik weer een nieuwe antibiotica mee. De buikvliesontsteking zat er nog steeds. Dus weer die vieze smaak in mijn mond en weinig eetlust. Veel op bed liggen en een beetje door het huis keutelen, maar een wandeling zat er nog niet in. Wat een zegen dat Marites er is en dat zij het hele huishouden draaiende heeft gehouden de afgelopen weken, want ik kon werkelijk helemaal niets! Heel langzaam gaat het beter, maar ik ben nog steeds niet helemaal fit. De laatste bloeduitslagen waren gelukkig goed en ik mag gewoon naar Nederland vliegen en ik mag zelfs skien, hoewel de chirurg me waarschuwde dat ik waarschijnlijk totaal geen conditie heb, dus ik ben benieuwd of ik aan skien zal toekomen! Mijn buik is nog steeds gevoelig en ik kan de wonden ook nog voelen, dat gaat trekken en mijn buik voelt nog steeds een beetje opgeblazen aan. Ik kan kleine stukjes wandelen, maar niet te lang en ik kan ook niet lang staan. Maar het ergste is nu achter de rug gelukkig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
je kunt hier een reactie achterlaten