16 september 2014
Het was vanochtend nogal hectisch om de kinderen op tijd hun ontbijt te laten eten, schooltassen en lunchboxen klaar te maken en ook nog op tijd bij de schoolbus te krijgen. Erik-Jan zit deze week voor zijn werk een paar dagen in Vietnam, dus ik sta er alleen voor. Net op het moment dat we de deur uitgaan klapt Ole's pink dubbel. Deed wel een beetje zeer maar leek mee te vallen en de schoolbus stond er al, dus niet zeuren en hup de bus in. Als Ole om 16 uur uit de schoolbus stapt is zijn pink keurig verbonden door de verpleegster op school. Oei.... zou het dan toch ernstiger zijn dan ik vanochtend dacht? Ole zei dat ze op school zijn hand hadden gekoeld met ijs en er daarna een verband om hadden gedaan. Ik vond het wel raar dat school niet even gebeld had, maar blijkbaar viel het wel mee. Ik vroeg Ole of ik het verband er af mocht halen om even te kijken hoe het er uit ziet, maar hij liet het verband liever zitten. Het leek me beter om toch meteen even langs de dokter te gaan, maar daar wilde Ole niets van weten. Het valt wel mee, zei hij. Dus dan maar niet. ' s Avonds na het eten moest er gedouched worden, dus moest het verband er af. Toen ik Ole's pink zag schrok ik toch wel, dit was niet goed!
Via de Whatsapp snel foto's gestuurd naar Lester en Joan (allebei arts in NL) en zij adviseerden me om toch naar het ziekenhuis te gaan. Wat doe ik met Amelie? Waar haal ik zo snel een oppas vandaan? BuurvrouwAndrea bood heel lief aan dat Amelie wel bij haar mocht blijven, maar Amelie wilde niet. De boel de boel gelaten (het eten stond nog op tafel, de kinderen hadden het al op maar zelf had ik nog niets gegeten) en met Ole en Amelie -al in pyjama- in de auto gestapt, met de bedoeling om naar een ziekenhuis te rijden. Maar waar is hier een ziekenhuis??? (tip voor iedereen die net verhuisd is: het eerste wat je moet doen is kijken waar het dichtstbijzijnde ziekenhuis is!) Gelukkig hebben we navigatie in de auto. Maar omdat we tijdelijk een andere auto hebben gehad (ander akkefietje) zit de navigatie nog niet goed aangesloten. Ik ben atechnisch dus wilde geen tijd verliezen met het prutsen aan kabeltjes waar ik toch niets van begrijp, ik gunde me er gewoon geen tijd voor. In eerste instantie lijkt de navigatie te werken want ik wordt linksaf gestuurd bij ons huis. Dat vond ik vreemd, want ik meende dat er een ziekenhuis vlak bij is, rechtsaf, maar goed, wie ben ik? We volgen de navigatie. Het was al 19:30 uur en de kinderen waren moe en begonnen elkaar te jennen. Dat kon ik er natuurlijk niet bij gebruiken, het is al moeilijk genoeg om in het donker (het was inmiddels donker geworden) de weg naar een ziekenhuis te vinden in een vreemde stad. Net op het cruciale moment, toen ik echt niet meer wist waar ik was, laat staan dat ik wist waar ik een ziekenhuis kon vinden, hield de navigatie er mee op: "satellite signal lost". Dat kun je niet menen! Dus hebben we in het wilde weg rondjes gereden in de hoop dat we op een gegeven moment ergens langs zouden komen dat we herkennen. Ondertussen geprobeerd om de kinderen Erik-Jan te laten bellen, misschien dat hij me naar het ziekenhuis kon loodsen, maar helaas geen gehoor. Eindelijk, na een uur wanhopig rondjes te hebben gereden, (ik kon wel janken!) en de sfeer werd er natuurlijk niet beter op, reden we langs het Gleneagles Hospital. Helaas reden we niet aan de goede kant van de weg, dus konden we er alleen maar spijtig voorbij rijden en bij de eerste de beste gelegenheid een U-turn maken en omkeren. Vervolgens kwamen we weer bij het ziekenhuis......maar waar zit de ingang? Ik gokte op een inrit en ..... helaas, ik reed een woonwijk in en niet het ziekenhuisterrein op. Grrrrr, om gek van te worden. Nu maar hopen op mijn goede richtingsgevoel, zodat we straks weer op de goede weg uitkomen. Ik voelde nu een regelrechte huilbui op komen zetten. Uiteindelijk kwam ik weer op de goede weg uit en reed het ziekenhuis terrein op. Maar dan. Waar moeten we heen? Eerst maar eens de auto kwijt zien te raken, dus de parkeergarage in. Gelukt. En nu? We gingen het ziekenhuis in via een lift, maar terwijl we door de gangen dwaalden vonden we geen Eerste Hulp. Uiteindelijk maar aan iemand gevraagd en we bleken totaal aan de verkeerde kant van het ziekenhuis te zijn. Stukje lopen later (met 2 hele vermoeide kinderen aan mijn hand) vonden we gelukkig de Accident & Emergency.
 |
| Met loeiende sirene naar Gleneagles Hospital |
 |
| in alle hectiek moet ik niet vergeten waar ik de auto geparkeerd heb! |
 |
| wachten op de rontgenfoto's |
 |
In de wachtkamer van de spoedeisende hulp, gelukkig had ik
de tegenwoordigheid van geest gehad om de Ipad mee te nemen! |
Eerst moest ik een heleboel formulieren invullen en daarna moesten we wachten, het was erg druk die avond. Omdat we zomaar van huis vertrokken waren, had ik er niet aan gedacht om iets met lange mouwen mee te nemen, het was steenkoud in het ziekenhuis, de airco deed zijn werk. In mijn tas vond ik 1 vestje voor mezelf, dat heb ik Ole aangetrokken en gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest gehad om de Ipad mee te nemen, zodat de kinderen een filmpje konden kijken.
Na lang wachten waren we aan de beurt. Binnen 5 minuten stonden we weer buiten. We moesten naar een andere afdeling om röntgenfoto's te laten maken. Daar weer wachten. Toen mochten we terug naar Emergency, gang door, deur door...??? Geen Emergency te zien. Verdwaald! Gelukkig wel een snoepautomaat gevonden zodat ik wat kon eten en de kindjes ook. De weg gevraagd en de Emergency terug gevonden. Weer wachten. Toen riep de arts ons binnen, hij had de foto's bekeken, maar wist het ook niet. Hij twijfelde. Misschien wel een pink gebroken, misschien niet. Of ik eerst maar even de behandelingen tot nu toe wilde afrekenen? Tsjing Tsjing $$$$, oftewel 840 Singdollar. Eigenlijk wilden ze er het liefst een handsurgery specialist naar laten kijken, maar die moest uit een ander ziekenhuis komen en dan kwamen er extra kosten bij. Snel overlegd met Joan, toch maar doen.
Weer wachten. De kindjes vielen bijna in slaap en het was ook zo koud. Uiteindelijk kwam dokter Tan. Een hele aardige en vrolijke dokter. Hij wierp 1 blik op de foto's en wist genoeg: gebroken! hoewel een heel klein breukje, maar toch. Omdat hij niet in zijn eigen ziekenhuis was had hij niet de juiste middelen om er iets aan te doen. We konden naar huis en later in de week een afspraak maken in zijn eigen praktijk in het Mount Elisabeth Hospital. Gelukkig kon ik de auto terugvinden, had ik voldoende tegoed op mijn kaar om de parkeergarage te betalen en vond ik in een keer de weg naar huis. Het ziekenhuis ligt namelijk vlakbij ons huis...... Om 23:55 uur kwamen we thuis, kindjes doodop en meteen naar bed en ik de boel opruimen. Daarna even getelefoneerd met Erik-Jan, Willemijn en met Rutger om de dag door te nemen, ik moest het even kwijt en daarna naar bed. Toen ik in bed lag besloot ik om de kinderen morgen uit te laten slapen. Dus moest ik de school en de schoolbus nog even inlichten dat de kinderen morgen niet aanwezig zouden zijn. Daarna viel ik doodmoe in slaap.
Later die week hadden we een afspraak bij Dr. Tan, hij maakte opnieuw röntgenfoto's want Ole's pink was nog steeds erg dik. Niet goed, de zwelling had al moeten afnemen, maar ik had alleen verband meegekregen en dat had niet voldoende geholpen, Ole had zijn hand niet genoeg rust gegeven. Er zou door een andere arts diezelfde middag nog een spalk op maat worden gemaakt. Dus weer wachten. Ole vond het niet erg, de dokter was erg aardig, er waren lekkere koekjes en er was een massagestoel waarmee hij de tijd wel kon doden.
 |
| In de wachtkamer van dokter Tan is een massagestoel! |
Er werd een plastic malletje gemaakt zodat de pink rust krijgt. De mal zit met klittenband rondom Ole's hand. 2 tot 3 weken dag en nacht omhouden! Euh, Dr. Tan, mag je daarmee zwemmen? Zwemmen is net de verkeerde beweging voor de hand, maar douchen mag wel. Ik vraag om wat extra klittebandjes, zodat we af en toe een schone om kunnen doen en dat mag. Een andere arts doet voor hoe het moet en ik vraag hem ook nog even of er gezwommen mag worden. Jawel, Ole mag wel in het zwembad, maar geen wilde spelletjes en ook geen baantjes zwemmen, maar even afkoelen moet kunnen. Gelukkig. Hij geeft nog extra klittebandjes mee en knipoogt. Dan weer langs de kassa Tsjing Tsjing $$$$, maar dit zijn we inmiddels gewend, waar heb je anders een creditcard voor?
 |
| En dit is dus de spalk! |
De spalk zit goed, Ole heeft geen pijn en vindt het niet vervelend om hem te dragen, douchen en zwemmen is geen probleem, gym en voetbal lukt zelfs (niet te wild) en slapen gaat ook goed. Het valt dus nog mee. Na 14 dagen komen we terug voor controle en worden er weer foto's gemaakt, het ziet er goed uit, de spalk hoeft alleen 's nachts nog om. Weer moet er meteen afgerekend worden, Tsjing Tsjing en 10 dagen later is de laatste controle, er worden weer foto's gemaakt, alles ziet er goed uit en de spalk mag de prullenbak in. Gelukkig, net op tijd voor onze vakantie (waarover later meer). Een laatste keer langs de kassa van Dr. Tan, Tsjing Tsjing, aardige man hoor!
Zoals je hierna kunt lezen is hiermee helaas nog geen einde gekomen aan onze innige contacten met de Singaporese gezondheidszorg.....
Op zondagochtend had Amelie nog een gezellige picknick met de buurkindertjes.
 |
| Trevose picknick Josephine, Amelie, Philippa en Paco |
 |
| Amelie is nog steeds heel blij met al haar eigen spulletjes op haar eigen kamer |
 |
| Amelie heeft haar eerste tand er uit! |
 |
| En hier is ie dan, het eerste gewisselde tandje van Amelie! |
Een week nadat Ole zijn pink had gebroken gingen we lekker een dagje naar het strand op Sentosa. Genieten bij Beachclub Coastes
 |
| Aan het strand bij Beachclub Coastes op Sentosa |
Hier was alles nog goed. Helaas werd Ole bij het zwemmen in zee door een kwal gebeten en hij werd in een golfkarretje afgevoerd naar de Eerste Hulp....... daar werd zijn (andere) arm (de arm zonder spalk) gekoeld en behandeld met azijn. Wat een pechvogel is onze Ole toch! Gelukkig was het de volgende dag al weer over.
 |
| Ole was gebeten door een kwal en werd behandeld bij de Eerste Hulp |
Maar er stond nog meer te gebeuren. De klas van Ole had in de IPC-unit de laatste weken gewerkt met het thema Elektriciteit. Deze unit werd afgesloten met een uitje met de hele klas in de bus naar het Artscience Museum Singapore. Een heel leuk museum, interactief en met de nieuwste technologische snufjes. Ik mocht mee als begeleider, maar zowel Ole als ik zelf (zo atechnisch als wat) zeiden een paar keer: "Was opa Jan maar hier, dan had hij leuk meegekund om alles uit te leggen!" Dat is toch het grote nadeel hier, onze familie en vrienden niet in de buurt te hebben.
Er was een soort douchecel waar je in kon om te ervaren hoe een tyfoon voelt (je moest een gehoorbeschermer op en werd bijna weg geblazen) en er was een huiskamer nagebouwd waar je in kon zitten en als je dan op een knop drukte werd er een aardbeving nagebootst en ging de hele woonkamer op en neer.
 |
| Met groep 6 naar het Artscience museum Singapore |
 |
| Hoe voelt een Tyfoon? |
Daarna gingen we naar de afdeling "Geluid" . Ole zat tegenover een vriendje en ze deden allebei een koptelefoon op. Voor hun mond stond een stalen microfoon. Het vriendje begon in zijn microfoon de loeien, maar wat bleek nou...het geluid kwam alleen in Ole's koptelefoon binnen en daar had Ole niet op gerekend. Hij schrok zo van het lawaai dat hij met zijn tand tegen de stalen microfoon aan stootte en er een stukje van zijn voortand is afgebroken! Onze Ole is hier in Singapore een echte brokkenpiloot geworden! Bij thuiskomst gegoogled naar een tandarts: Smilefocus. Het was vrijdagmiddag maar helaas geen plek meer. Maar we mochten op zaterdagochtend komen (tegen het spoedtarief uiteraard! Tsjing Tsjing! Of we meteen af willen afrekenen!) Ik ben zelf niet meegeweest, Erik-Jan heeft dit bezoekje op zich genomen. Het was een superleuke tandarts met een tv-scherm aan het plafond! Als je in de stoel ligt kun je lekker een filmje kijken en als je wilt kun je ook de hele behandeling van A tot Z op dat schermpje volgen, in alle instrumenten die gebruikt worden zit een cameraatje! Erik-Jan en de kinderen vonden het er helemaal geweldig. Er is inderdaad een stukje van de tand af, maar de zenuw was niet aangetast, alleen het glazuur. Omdat Ole nog in de groei is en zijn tanden nog onder spanning staan, werd er niets aan gedaan. Eventueel kan dit later nog gedaan worden als hij klaar is met wisselen. Hij heeft er verder geen pijn aan gelukkig, behalve als hij iets kouds in zijn mond heeft. De tandarts heeft foto's gemaakt en wat testjes gedaan met warm en koud en alles was goed. Zo is ook dit avontuur weer goed afgelopen!
En we weten nu in ieder geval het ziekenhuis en de tandarts te vinden hier!
