Hulp in huis, Riceburger en tand Ole

Oktober 2014

Mocht iemand zich afvragen wat ik allemaal doe op een dag, hier een paar voorbeelden.

Ik heb een cursus "werkgever zijn" gevolgd. (Foreign Domestic Worker cursus) De cursus op zich viel mee, online en duurde ongeveer 3 uur, maar het downloaden en de betaling van de cursus had wat meer voeten in de aarde. Halverwege de cursus bleek de Apple software toch niet herkend te worden (achteraf lag dit aan de popups) en werd ik uit het systeem gesmeten en nadat ik de Windows computer erbij had gepakt kon ik weer van voren af aan met de cursus beginnen. Grrr. Aan het eind van de cursus kreeg je een certificaat, maar aangezien onze printer niet werkte kon ik het certificaat niet printen. Helaas zat Erik-Jan voor zijn werk in het buitenland... wat een stress. Werkelijk waar de hele dag mee bezig geweest en toen kwamen de kinderen al weer uit school, moest ik eten koken, eten, huiswerk doen met de kinderen, afwassen, keuken opruimen, kinderen naar bed brengen en de lunchboxjes, biliotheektas en gymtassen voor de volgende dag weer klaar maken. What's new zul je denken, alle moeders doen deze dingen dagelijks! Maar voor mij komt hier binnenkort een einde aan, waar over hierna meer.

Verder ben ik druk geweest met het voeren van sollicitatie gesprekken. Hier in Singapore is het heel gebruikelijk dat je een inwonende hulp hebt. Dus nu "we" geslaagd zijn voor de werkgever-cursus (uiteraard is Erik-Jan formeel de werkgever), kan het doorgaan. Via de kerk van de hulp van onze buren had ik een hele lijst met namen gekregen van Filipijnse dames. Ik liet ze een voor een langskomen en probeerde een sollicitatiegesprek te voeren, maar dat valt nog niet mee als je een onervaren expatriate-wife bent en voor de eerste keer een hulp zoekt en jij en de hulp allebei een andere taal spreken, waarbij in een heel aantal gevallen er zeer gebrekkig Engels werd gesproken. Voorbeeld: Do you like to play with de kids? "Yes I love to clean! I clean very good Ma'am!"
Maar er zaten hele leuke en ook hele lieve tussen en natuurlijk ook hele bazige en bijdehante dames.
Uiteindelijk zijn we gewoon op ons gevoel af gegaan en ze lachte zo leuk! Dat vonden de kinderen ook. Dus binnenkort begint onze hulp, ze heet Marites, ze is Filipijnse en ze is 30 jaar. We kijken uit naar haar komst!

Internetbankieren is ook zo'n tijdrovende klus. Als de ontvangende partij bij een andere bank bankiert dan jij kun je niet zo maar even een betaling doen. Dan moet je weten bij welke bank dat is en de bank en branchecode opzoeken en invullen. Een heel gedoe. We hebben het in Nederland echt goed voor elkaar hoor! Dat heb ik me alleen nooit gerealiseerd!

Soms krijg ik bericht per post dat er iets betaald moet worden en dat kan niet altijd via internetbankieren, dan moet je een cheque sturen. Ja, je leest het goed, een cheque, die dingen die bij ons al jaren geleden zijn afgeschaft! Ze zweren er hier bij! Maar wij hebben dus geen cheques!
Dan moet ik naar het postkantoor, een half uur in de rij staan (weer Que-en, zijn ze zo dol op hier!) en dan kan ik aan de balie bij het postkantoor de factuur betalen. Tenminste, als je het postkantoor kan vinden......

Soms krijg je geld van iemand of van een instantie en dan sturen ze je een cheque! In mijn geval was het een cheque van de Deutsche Bank. Dus ik ging op pad voor een bezoekje aan de Deutsche Bank in het Central Buisiness District. Eerst weer lekker even Que-en natuurlijk. Helaas, ik was bij de verkeerde bank, ik moest gewoon naar onze eigen bank. Weer even in de rij staan (Q) Daar aangekomen konden ze me helaas niet helpen. Erik-Jan heeft een werkvergunning, een employment pass en omdat ik niet werk ben ik "dependant" (afhankelijk). Hoe dependant ik hier ben bleek nu.
Omdat Erik-Jan een employment pass heeft, kon hij een bankrekening openen. Dat heeft hij ook keurig gedaan. De bankrekening staat op zijn naam en we hebben 2 bankpassen, dus niets aan de hand. Maar de betreffende cheque stond alleen op mijn naam. En ik kon die cheque dus niet innen! Dat kon alleen als ik een bankrekening op mijn naam had. Prima, dan open ik toch een bankrekening op mijn naam! Zegt u het maar, wat hebt u van me nodig? Mijn man! Ik kan hier dus niet eens in mijn eentje een bankrekening openen omdat ik dependant ben! Maar als Erik-Jan zaterdagochtend met me mee zou gaan naar de bank, dan konden we wel samen een bankrekening openen! Dan meten we wel weer even Q-en en moet het trouwboekje mee om aan te tonen dat we gehuwd zijn! Aaargh!

Anyway, die tweede bankrekening is geopend en de cheque kon geïnd worden. De tweede bankrekening bewijst meteen al zijn nut, want we hebben sinds kort Marites, onze inwonende hulp en ik werd er gek van dat ik voortdurend contant geld in huis moest hebben. Nu kan zij gewoon geld pinnen van de tweede bankrekening. Hier zetten we elke maand geld op voor de dagelijkse boodschappen en taxigeld voor noodgevallen.

Alle huizen in Singapore hebben achter de keuken een klein kamertje en een badkamertje voor de hulp. Ik zal eerlijk bekennen, toen ik dit voor het eerst zag, was ik zwaar geschokt! In sommige huizen heeft zo'n kamertje een raam, maar in veel huizen slaapt de hulp in de bombshelter, een stalen en betonnen kast zonder ramen en zonder ventilatie. Daar kun je je toch niets bij voorstellen! Ons huis heeft gelukkig een kamertje met een raam, maar daar is ook alles mee gezegd! Er past niet eens een 1-persoonsbed in die kamer. We hebben bij ikea een juniorbed gekocht, met juniorlakens en overtrekken. Gelukkig is het een klein vrouwtje, maar toch! Naast het bed past nog net een tafelblad en een stoel en een paar boekenplanken en een ventilator aan de muur. Er past niet eens een kast in!
En daar woont dus een MENS! De kledingkast staat in de bijkeuken, bij de wasmachine en de droger en bij de vuilstortkoker. Gelukkig heeft ons huis wel een mooie ruime badkamer voor de hulp (in de meeste badkamers voor een hulp hangt de douche boven het toilet), dat compenseert die kleine kamer hopelijk weer. Ik had hier echt buikpijn over. Maar al tijdens de sollicitatiegesprekken bleek dat een hulp het heel normaal vindt dat het een kleine kamer is en dit was dan ook geen enkel bezwaar. Ze letten meer op andere dingen. Bijvoorbeeld of ze behalve de zondag een avond per week uit mogen (meestal naar bijbelstudie) of het een vrijstaand huis is (meer schoonmaken) of een condo (andere hulpen als buurvrouw) en of er een bushalte in de buurt is (om mobiel te zijn) en een ander criterium kan zijn dat ze graag dichtbij vriendinnen willen wonen of in de buurt van de kerk (waar ze elkaar elke zondag ontmoeten en waar ze samen gaan eten).

Maar wij hebben het dus enorm getroffen met onze lieve hulp Marites! Ze spreekt gelukkig goed Engels. En ik kwam bij wijze van spreken van de hel in de hemel. Want ik hoef dus niets meer te doen! Marites werkt 6 dagen in de week (als wij uitgaan ook nog de avonden!) Het is echt een enorme luxe, dat realiseren we ons echt. Marites doet alles. Als wij wakker worden heeft zij al de tafel gedekt, het ontbijt op tafel staan, sinaasappels geperst, verse mango, ananas of papaya op tafel staan, de lunchboxen van de kinderen gemaakt, noem maar op. Wij zitten nu dus elke ochtend heel relaxed met ons viertjes aan tafel te ontbijten! We vinden het belangrijk dat de kinderen zelf hun brood kunnen smeren, dus dat moeten ze zelf doen, maar verder staat alles klaar. De kinderen moeten na afloop ook zelf hun bord en beker weer terugbrengen naar de keuken en op het aanrecht zetten. Dan breng ik de kinderen naar de schoolbus en als ik terug kom heeft Marites de tafel al verder afgeruimd en de keuken opgeruimd. Ze poetst het huis, maakt de bedden op, wast en strijkt en ruimt zelfs speelgoed op (ook al hebben we met de kinderen de afspraak dat ze zelf hun speelgoed opruimen.) Als het regent gaat Marites met de paraplu naar de schoolbus om de prins en het prinsesje op te halen. Ze neemt hun tassen van hen over en zorgt dat ze droog onder de paraplu thuis komen, terwijl ze ook nog 4 tassen draagt. De kinderen moeten eigenlijk hun eigen schooltassen uitpakken, maar meestal is Marites hun al voor. Als ik thuiskom met tassen loopt ze onmiddellijk naar de deur en neemt alle tassen van me over en pakte ze uit. Als we samen boodschappen doen heb ik alleen maar mijn handtas met portemonnee in de hand en zij loopt achter me aan met alle boodschappentassen. Dat hebben we dus 1 keer gedaan en ik vond het zo gênant! Voor haar was het heel normaal maar ik voelde me er niet prettig bij. Nu doet ze alle boodschappen alleen, voor haar een leuk uitje. Ze kookt ook, zodat ik na schooltijd alle tijd heb voor de kinderen. Nu eten we dus ook af en toe een heerlijke Filipijnse maaltijd, de kinderen vinden dat ook heerlijk. Wat ik het grootste voordeel vind van het hebben van een hulp is dat we met het avondeten ook rustig samen aan tafel zitten zonder dat je weer van tafel moet om drinken te pakken of nog iets op te warmen of op te scheppen. Het avondeten verloopt rustig en relaxed, er is echt tijd om samen de dag door te nemen naar elkaar te luisteren. En ze ruimt na het eten ook weer alles op zodat ik tijd heb om de kinderen aan hun huiswerk te zetten en te douchen en naar bed te brengen. Dat is vooral fijn op de dagen dat Erik-Jan voor zijn werk in het buitenland is. Als Erik-Jan wel i het land is, komt hij meestal laat thuis en moet dan nog eten. Marites maakt dan zijn eten klaar terwijl ik het avondritueel met de kinderen vast ga beginnen.

Wat ook heel luxe is, dat we dus altijd een oppas hebben. Erik-Jan en ik kunnen onverwacht besluiten om 's avonds uit te gaan. En ook op zaterdagmiddag gaan we wel eens samen de stad in en ergens lunchen, de kinderen blijven dan lekker spelen op de condo en Marites let op hen. Als we op vakantie zijn past ze op het huis en als ik niet thuis ben en de onderhoudsmonteur voor de airco komt langs, dan laat zij hem binnen.

De kinderen hadden al heel snel door dat daar waar mama nog wel eens nee zegt of niet meteen luistert, Marites dat wel meteen doet! (Amelie zei: "mama, ik moet jou vaak 2 keer iets vragen voordat je antwoord geeft, maar Marites doet alles altijd meteen, dus ik vraag het Marites wel als het snel moet!") Als ze dorst hebben wordt er drinken in geschonken, als de pindakaas op is wordt er nieuwe gehaald en als mama geen zin heeft om een spelletje te doen dan is daar altijd Marites die nooit nee zegt tegen een spelletje. Amelie probeert dan in het Twengels uit te leggen hoe je moet kwartetten. Dat houdt in dat Amelie wel achter Marites' kaarten mag kijken, maar andersom niet.......

Nu vraag je je vast af, voelt het niet raar om altijd iemand in je huis te hebben? Het gekke is: nee. Je merkt helemaal niet dat ze er is, want als het moet weet ze zich onzichtbaar te maken. Het is net of er een lief klein elfje door ons huis waart. Je weet dat ze er is, want alles is brandschoon en netjes, maar je ziet haar nooit. En als je haar ziet, dan lacht ze! We beseffen heel goed hoe we het getroffen hebben met onze lieve hulp en we waarderen haar enorm om wie ze is en wat ze voor ons doet. Andersom proberen wij haar een goed en veilig thuis te geven met voldoende eten, fruit, groente, vlees en vis, wifi en de vrijheid om met vriendinnen af te spreken en een cursus te volgen. Op zaterdag staan we allemaal iets later op, dus ook Marites. En op zondag is ze de hele dag vrij, gaat ze naar de kerk en spreekt ze af met haar vriendinnen. Op de zondagen waarderen we haar dus weer des te meer omdat we het dan allemaal weer gewoon zelf moeten doen!

Riceburger eten

Angeline, de Singaporese buurvrouw nam Marites en mij op sleeptouw naar Toa Pao, een buitenwijk niet ver hier vandaan. Ze zou ons het postkantoor laten zien, hier is het minder druk, dus minder lang wachten. De hulp van Angie was ook mee. Verder heeft Angie ons laten zien bij welke bank we het beste een bankrekening voor Marites kunnen openen, want die heeft ze nog niet. Na afloop nam Angie ons mee naar MOS, een Riceburger restaurant. In plaats van een broodje zit er aan weerszijden van het vlees (samengeperste) rijst, in de vorm van een broodje. Erg bijzonder om een keer te proeven, maar doe mij toch maar gewoon een hamburger!

Riceburger

Art Science Museum en tandartsbezoek

Met de klas van Ole gingen we naar het Art Science museum Singapore om de IPC-unit over Electricity af te sluiten. Met zijn allen in de bus, wat een pret (en wat een lawaai, ik kan het weten want als groepsmoeder "mocht" ik mee). Bij het museum werd een keurige Q (rij) gemaakt en twee aan twee mochten de leerlingen naar binnen. Vervolgens gingen we in groepjes van 5 of 6 onder leiding van een moeder het museum in. Het is een superieur museum, heel interactief, je kan allerlei proefjes doen en dingen uit proberen, bijvoorbeeld in een huis gaan en dan voelen hoe een aardbeving is. Het hele huis begint ineens te trillen en te beven en komt scheef te staan, boeken vallen uit de kasten etc. Enorm leuk. Ook kon je in een soort telefooncel de kracht van een tyfoon ervaren, zie foto. Je waaide bijna weg zei Ole.

Verder waren er nog allemaal andere leuke dingen te zien en te doen, bijvoorbeeld op de afdeling licht en geluid. Ole ging hier achter een stalen microfoon zitten. Tegenover hem zat een vriendje achter zo'n zelfde microfoon. Nieuwsgierig zetten ze allebei hun koptelefoon op...... Het vriendje begon te schreeuwen. Wat ze allebei niet verwacht hadden was dat je niet jezelf hoorde schreeuwen, maar de overbuurman. Ole was daar niet op voorbereid en schrok er zo van dat hij met zijn hoofd bewoog en met zijn voortand tegen de stalen microfoon aan kwam. Tik! Stukje van zijn voortand af!
Die arme Ole, wat een brokkenpiloot! Een spoedbezoekje aan de tandarts kon natuurlijk niet uit blijven. De tandarts hier heeft een tv-scherm aan het plafond hangen. Als je in de stoel ligt en omhoog kijkt kun je dan naar het scherm kijken. Je kunt voor een filmpje kiezen, maar je kunt er ook voor kiezen om te volgen wat de tandarts in je mond aan het doen is. In alle instrumenten zit een cameraatje zodat je precies kunt zien wat er allemaal in je mond gebeurt. De tandarts besloot om voorlopig niets aan Ole's voortand te doen. Zo lang hij nog in de groei is en wisselt, staat zijn gebit onder spanning en heeft het geen zin om een stukje aan zijn tand te zetten, dat zou er dan heel gemakkelijk weer af kunnen breken. Bovendien was het maar een klein stukje en is de tand verder niet aangetast, dus Ole mocht weer naar huis. Hopelijk komt er nu echt een einde aan al die dokters- en tandartsbezoeken!